Я иностранный студент. Меня зовут Отмар. Я
приехал из Танзании. Сейчас я нахожусь очень
далеко от своей родины, от своей семьи. Сначала
я очень скучал по своим родителям, по дедушке и
бабушке, по братьям и сёстрам. Но я хочу учиться,
хочу иметь высшее образование и стать хорошим
врачом. Если я буду хорошим врачом, то я буду
хорошо зарабатывать и смогу в будущем помогать своей семье.
Звонить домой, в Танзанию, очень дорого. Поэтому я звоню
только один раз в месяц. А один раз в неделю я пишу письма.
Десять лет назад мой старший брат Салим тоже учился в
Украине, в городе Киеве. Он тоже звонил только один раз в
месяц, а каждую неделю писал письма. Он посылал письма по
почте в конверте.
Но сейчас есть Интернет, который может помочь за
несколько секунд отправить письмо за тысячи километров.
Поэтому я не пишу письма домой на бумаге и не отправляю их в конверте, как мой старший брат. У меня в общежитии, где я живу, нет компьютера, поэтому я иду в Интернет-кафе, пишу письма и отправляю их по электронной почте. Я могу посылать по Интернету не только письма, но и фото. На фото яи мои друзья в университете, в аудитории, в общежитии, в городе, на природе. Мама ипапа очень любят мои фото, потому что им очень интересно видеть места, где я живу, учусь и отдыхаю.Со своими друзьями, которые находятся в разных странах, я общаюсь по Интернету в режиме он-лайн. А ещё я могу открыть интересные сайты и почитать новостио своей родной стране или найти и скачать информацию, которая мне нужна на занятия на английском языке, потому что я ещё не очень хорошо понимаю по-русски. Могу сказать, что Интернет – это мой друг и помощник.
Ես օտարերկրյա ուսանող եմ: Իմ անունը Օթմար է։ Ես եկել է Տանզանիայից։ Հիմա ես շատ եմ հեռու հայրենիքից, ընտանիքից։ Շատ էի կարոտել ծնողներիս, պապիկիս և տատիկ, եղբորս և քույրիկիս։ Բայց ես ուզում եմ սովորել ուզում եմ բարձրագույն կրթություն ստանալ ու դառնալ լավ բժիշկ։ Եթե ես լավ բժիշկ լինեմ, ուրեմն կարողեմ լավ գումար վաստակել և ապագայում կարողանամ օգնել ընտանիքիս:Տանզանիայում տուն զանգահարելը շատ թանկ է: Դրա համար եմ զանգում եմ միայն ամիսը մեկ անգամ: Իսկ ես շաբաթը մեկ նամակ եմ գրում։Տասը տարի առաջ ավագ եղբայրս՝ Սալիմը նույնպես սովորում էր Ուկրաինաում, Կիև քաղաքում։ Նա նաև զանգել է միայն մեկ անգամ ամիսը, և ամեն շաբաթ նամակներ էր գրում: Նա նամակներ է ուղարկել փոստ ծրարի մեջ:Բայց հիմա կա ինտերնետ, որը կարող է օգնել մի քանի վայրկյան հազարավոր կիլոմետրեր հեռու նամակ ուղարկելու համար:Ահա թե ինչու ես տուն նամակներ չեմ գրում թղթի վրա և ծրարով ուղարկում, ինչպես իմ ավագ եղբայրն է անում: Ես համակարգիչ չունեմ իմ հանրակացարանում, որտեղ ապրում եմ, ուստի գնում եմ ինտերնետ սրճարան և նամակներ գրում և էլեկտրոնային փոստով: Ես կարող եմ ինտերնետով ուղարկել ոչ միայն նամակներ, այլև լուսանկարներ։ Լուսանկարում ես և իմ ընկերները համալսարանում, դասարանում, հանրակացարանում, քաղաքում, բնության գրկում։ Մայրիկին և հայրիկին շատ են սիրում իմ լուսանկարները, քանի որ նրանց շատ է հետաքրքրում տեսնել այն վայրերը, որտեղ ես ապրում եմ, սովորում և հանգստանում, տարբեր երկրներում գտնվող ընկերներիս հետ ես առցանց շփվում եմ ինտերնետի միջոցով: Կարող եմ նաև բացել հետաքրքիր կայքեր և կարդալ նորություններ իմ հայրենիքի մասին, կամ գտնել և ներբեռնել անգլերեն դասերի համար ինձ անհրաժեշտ տեղեկատվություն, քանի որ դեռ լավ չեմ հասկանում ռուսերեն: Կարող եմ ասել, որ ինտերնետն իմ ընկերն ու օգնականն է։